Styczeń 2020

Ufff trochę nas tu nie było. Trzeba to zmienić i coś napisać dla osób niekorzystających z Facebooka. I choć większość nowych zdjęć i postów można znaleźć na naszych osobistych profilach to pracujemy nad uruchomieniem profilu osobistego Robusia. Przy aktualizacji bebechów strony zauważyłem, że w 2019 nie pojawił się tu żaden nowy post, żadna nowa galeria. Strasznie mi z tego powodu przykro. Bardzo przepraszam. Sądzę, że wynika to w głównej mierze z tego, że bardzo dużo osób korzysta z FB a tak, jak wiadomo łatwiej jest napisać krótką wiadomość z 3-5 zdjęciami. Nie znaczy to, że rezygnujemy całkowicie ze strony. Chciałbym żeby pojawiały się wiadomości tam i tu. Zajrzałem tu żeby zobaczyć kiedy i co ostatnio pisaliśmy żeby zweryfikować co już wiecie, a czego jeszcze nie. Wyszło mi, ze ostatnio piszemy jeden post rocznie. Jak więc napiszę ten i wrzucę go w styczniu to będziemy mieli spokój na cały rok. Żartuję. Mam nadzieję, że będziemy mieli większy ruch na stronie. Chciałem też się wytłumaczyć dlaczego tak się dzieje. Może to zbieg okoliczności, ale spadek liczby postów zbiegł się w czasie z urodzinami Helenki. Przypadek? Nie. Wystarczy spojrzeć w kierunku komputera i ona się pojawia, włazi na kolana i zaczyna „pomagać”. Pewnie myślicie, że można usiąść wieczorem jak już wszyscy pójdą spać? Pewnie można, ale po co ryzykować? Szczerze mówiąc, wolimy ten czas poświęcić na coś naprawdę szalonego. Na przykład ja w tym czasie śpię, a Kosa trochę śpi, a trochę łazi do płaczących dzieci. Albo jak przyjdą dzieci to nie śpi.

Tyle słowem wstępu. Chciałbym jakoś streścić i podsumować rok 2019, ale nie uda mi się tego zrobić w 5 zdaniach. Z rzeczy najważniejszych, pamiętacie nasz filmik z psem? Żyjemy! Stan liczbowy się nie zmienił. Wciąż jest nas 5 + pies. Te same dzieci, ten sam pies. Robuś wciąż chodzi do szkoły. Chociaż z tego co kojarzę, to w 2019 roku nie uzyskał promocji i powtarza klasę. Napisałbym coś o koloniach, na które wysyłaliśmy Roberta w 2019, ale nie oszukujmy się, moja wiedza w tym temacie jest niewiele większa od Waszej i dużo mniejsza od wiedzy Kasi. Dlatego jej zostawię napisanie artykułów na ten temat. Powiem tylko, że postawiliśmy głównie na rehabilitację w domu i kilka wyjazdów do Szklarskiej Poręby i Torunia. Szklarska Poręba bo jest tam bardzo dobra rehabilitacja i jest w górach, i jest tam pięknie, i spacer w górach jest przyjemniejszy niż po polu, a Karkonoski Park Narodowy to mój drugi ulubiony Park Narodowy. Toruń za to jest blisko i można łatwo dojechać i wrócić. Co ma znaczenie z tego względu, że jakoś tak wychodzi, że rzadko zostajemy do samego końca. Albo Robuś się rozchoruje, albo Helka. Jeździmy więc albo bardzo daleko, albo blisko (ale nie tak bardzo blisko, można bliżej). Chciałbym też podsumować zeszłoroczny jeden procent. Ale znowu, co ja tam wiem?! Co chcę i mogę napisać to to, że mój obecny pracodawca prowadzi zakładowy fundusz świadczeń socjalnych i komisja decyzyjna przyznała i wypłaciła nam w czerwcu zeszłego roku dofinansowanie, które pozwoliło nam pokryć koszty całego turnusu w Tratwie pod Toruniem. Obecnie mam złożony wniosek o kolejne dofinansowanie, które być może pokryje nam najbliższy, zaplanowany na wiosnę, turnus w Szklarskiej Porębie. A to jedna z droższych imprez, ale jednocześnie rehabilitacja jest tam na najwyższym poziomie i Robuś wraca zawsze dużo silniejszy. Co jest bardzo ważne, bo ostatni rok poświęciliśmy na to aby odrobić „straty” jakie spowodowało niejedzenie Roberta. Powoli wychodzimy na prostą jeśli chodzi o odpowiednie odżywienie, trochę lepszą odporność i siłę mięśniową. Tym optymistycznym akcentem zakończę ten wpis mając nadzieję, że Kosa doda swój z podsumowaniem wyjazdów i 1% za 2019.

Niedziela 25.11.2018

Kończy się listopad, a z nim zakończyło się księgowanie wpływów z 1% na subkoncie Roberta. W imieniu naszego synka bardzo gorąco dziękujemy za Wasze wpłaty. Dzięki nim będziemy mogli dalej rehabilitować naszego synka i zapewnić mu niezbędny sprzęt do rehabilitacji. Mamy nadzieje, że uda nam się zmieścić w budżecie na przyszły rok także dwa wyjazdy na turnusy rehabilitacyjne, które mamy już zaplanowane.

Kochani jak wiecie Robuś we wrześniu miał zakładanego PEGa. Wielu z Was pyta nas co to jest i jak to faktycznie działa, dlatego postanowiłam pokazać Wam na zdjęciu co tak właściwie włożyli naszemu synkowi do brzucha. Niestety jak to zwykle u nas bywa, początki nie były za wesołe. Robuś nie chciał się obudzić z narkozy i postanowił drzemać przez 3 godziny na sali wybudzeń i żadne szturchanie ani mówienie nie pomagało. Dodatkowo bardzo zle znosił ból, który się pojawił po zabiegu i ryczał niemiłosiernie. Na koniec zamiast 3 dni w szpitalu spędziliśmy ponad 2 tygodnie, a to wszystko dlatego, że Robusiowi nie chciał się zagoić otwór, który lekarze mu wycięli, aby włożyć rurkę. Przez za dużą dziurę całe jedzenie, jakie trafiało do żołądka Robusia natychmiast znajdowało się na zewnątrz- tworząc fontannę na brzuchu z zupy albo kaszy. Na szczęście ostatecznie wszystko się wygoiło i teraz możemy powiedzieć, że to była dobra decyzja. Nareszcie bez stresu możemy wychodzić z Robkiem na dłuższe wycieczki. Wystarczy strzykawka i odpowiednio przygotowany posiłek, albo sok, albo herbata i mamy pewność, że Robert nie będzie spędzał dnia na głodniaka- co niestety zdarzało mu się dosyć często, jak odmawiał jedzenia.

Mamy też wrażenie, że nareszcie trochę poprawiła się odporność naszemu synkowi i jak do tej pory trzyma się dzielnie i broni przed większymi infekcjami, które oczywiście przechodzą jak burza przez nasz dom i co jakiś czas, któreś z dzieci musi sobie zrobić pauzę od przedszkola i żłobka.

Zapraszamy też do galerii na stronie Robusia, dodaliśmy tam parę zdjęć no i w imieniu Robusia chcielibyśmy oficjalnie ( rok czasu nam to zajęło..;) przedstawić Wam Helenkę - małą siostrzyczkę, która wprowadza sporo zamieszania w życiu całej naszej rodzinki.

Zdjęcia z Helcią

Zdjęcia z wakacji

Środa 18.07.2018 r.

Kolejne infekcje dopadające Robusia oraz odmawianie przez niego jakiegokolwiek jedzenia i picia, z którym walczymy już ponad pół roku doprowadziły nas do podjęcia dwóch ważnych decyzji dotyczących naszego synka i jego zdrowia. Pierwszą jest założenie PEGa (Wikipedia), czyli założenie sondy do żołądka przez brzuch, która umożliwi nam podawanie jedzenia, picia i leków niezależnie od tego czy Robek będzie miał akurat dzień na niejedzenie czy nie. Trochę nam zajęło podjęcie tej decyzji bo do tej pory Robuś był raczej dzieckiem jedzącym, któremu to jedzenie na prawdę sprawiało przyjemność i ciągle nie wiemy co się stało, że to się zmieniło. Dodatkowo zdrowy Robek jest dzieckiem, którego jest pełno wszędzie i jego w miarę sprytne ręce są w stanie dobrać się do rurki wystającej z brzucha.Ale musimy podjąć to ryzyko żeby odżywić naszą chudzinę.

Drugą decyzją było zapisanie Roberta do opieki w hospicjum domowym. Brzmi to radykalnie bo zwykle "hospicjum" kojarzy się z osobami umierającymi i opieką paliatywną. Robert został przyjęty z uwagi na nieuleczalność swojej choroby. Pod swoje skrzydła przyjęło nas Hospicjum Bursztynowa Przystań z Gdyni (LINK). Skąd taka decyzja? Kolejne infekcje, niejedzenie, zmieniający się pediatrzy w przychodniach. Każdy kolejny lekarz uczył się Robka na nowo, co niestety skutkowało tym, że i tak ostatecznie lądowaliśmy w szpitalu. I nie myślcie tutaj, że to my tak zmieniamy lekarzy, tylko przychodnie mają takie rotacje, że nawet jak już myśleliśmy, że będziemy pod dobrą opieką to okazywało się, że lekarz nagle przestaje pracować i znów trafiamy do kogoś nowego. W wyniku tych rotacji, Robert od listopada do marca przerobił 5 antybiotyków z czterema różnymi lekarzami. Teraz, podczas infekcji, znów dostał antybiotyk, który nie wyleczył go do końca a i tak lekarka w sumie pytała się nas co ma mu przepisać bo pierwszy raz go widzi i może lepiej jakby nas wysłała od razu do szpitala.

W Hospicjum, panie od razu zajęły się Robusiem i błyskawicznie reagują na nasze problemy. Robek nie je, więc ma chwilowo założoną sondę do nosa (jak na zdjęciu, wspomnienia wracają) do czasu, aż trafimy na zabieg założenia PEGa. Poza sytuacjami awaryjnymi, kiedy ktoś przyjedzie na każde wezwanie, dwa razy w miesiącu będzie Roberta odwiedzać lekarz a dwa razy w tygodniu pielęgniarka. Dzisiaj też była żeby pobrać krew i zobaczyć czy nie ma jednak jakieś ukrytej infekcji, bo osłuchowo wydaje się czysty. Informacje o stanie Robka przekazywane są na bieżąco do pani doktor i między pielęgniarkami, żeby każdy kto jest na dyżurze mniej więcej wiedział jaki jest jego stan. Hospicjum zatrudnia cały sztab lekarzy i pielęgniarek. Wśród nich mamy swojego lekarza i swoją pielęgniarkę prowadzących. Na razie wszyscy uczymy się siebie nawzajem, ale mam nadzieję, że wspólnymi siłami doprowadzimy Robusia do stanu stabilnego. Bez ciągłych infekcji i niedożywienia.